Η εξέλιξη και η έννοια της χειρουργικής διατήρησης της άρθρωσης του ισχίου

Από τους Leunig M. και Ganz R., The Bone and Joint Journal

Η χρήση των χειρουργικών τεχνικών διατήρησης της άρθρωσης του ισχίου είχε ευρέως εγκαταλειφθεί λόγω της εμφάνισης της ολικής αρθροπλαστικής ισχίου. Ωστόσο, με την τροποποίηση των τεχνικών, όπως η οστεοτομία της λεκάνης, και την εμφάνιση των ενδαρθρικών τεχνικών, όπως η εξάρθρωση του ισχίου και η αρθροσκόπηση, έγιναν διαθέσιμες επιλογές χειρουργικής θεραπείας καταστάσεων που προκύπτουν από προβλήματα της παιδικής ηλικίας, όπως η αναπτυξιακή δυσπλασία του ισχίου, η επιφυσιολίσθηση του μηριαίου και η νόσος του Perthes, οι οποίες δεν ήταν διαθέσιμες στο παρελθόν. Επιπρόσθετα, η μηροκοτυλιαία πρόσκρουση έχει ταυτοποιηθεί ως ένας σημαντικός αιτιολογικός παράγοντας στην ανάπτυξη της οστεοαρθρίτιδας σε ισχία που παλαιότερα θεωρούνταν ότι έπασχαν από πρωτοπαθή οστεοαρθρίτιδα. Καθώς τα μηχανικά αίτια της εκφυλιστικής νόσου της άρθρωσης πλέον αναγνωρίζονται πρωϊμότερα στην πρόοδο της νόσου, οι τεχνικές αυτές μπορεί να θεωρηθούν ότι επιβραδύνουν ή ότι ακόμα και προλαμβάνουν την πρόοδο της οστεοαρθρίτιδας. Στο άρθρο αυτό οι συγγραφείς πραγματοποιούν μια ανασκόπηση της πρόσφατης ανάπτυξης των εννοιών αυτών και των συνοδών χειρουργικών τεχνικών.