Η τραυματική ηβική οστεΐτιδα ως αίτιο χρόνιου πόνου στην περιοχή της ηβικής σύμφυσης στους αθλητές

Η ηβική οστεΐτιδα θεωρείται ως μία φλεγμονώδης κατάσταση της ηβικής σύμφυσης, η οποία μπορεί να προκαλέσει χρόνιο πόνο, ειδικά σε αθλητές που η δραστηριότητά τους περιλαμβάνει έντονο τρέξιμο. Δυστυχώς η κατάσταση δεν είναι πλήρως ξεκαθαρισμένη, όσον αφορά στην παθοφυσιολογία και αιτιολογία της. Θεωρείται ότι η ηβική σύμφυση υφίσταται καταπόνηση από τις δυνάμεις του ορθού κοιλιακού μυός και των προσαγωγών, οι οποίες προκαλούν μία δυσλειτουργία του πυελικού δακτυλίου, που έχει ως αποτέλεσμα την αστάθειά του. Το παθολόγο-ανατομικό εύρημα στον απεικονιστικό έλεγχο συνίσταται σε εκφυλιστικές βλάβες. Έχουν προταθεί θεωρίες σύμφωνα με τις οποίες η αστάθεια του πυελικού δακτυλίου μπορεί να παρομοιαστεί με αυτήν που προκαλείται από κατάγματα της λεκάνης, και έτσι εξηγείται το μεγάλο χρονικό διάστημα αποκατάστασης της παθολογικής αυτής οντότητας, η οποία μπορεί να φτάσει τους 18 έως και 24 μήνες. Φαίνεται ότι οι κινήσεις που συνδυάζονται με τέτοια σύνδρομα είναι αυτές που έχουν σχέση με γρήγορες αλλαγές κατεύθυνσης, έντονες πλαγιοπλάγιες κινήσεις, καθώς επίσης και στροφές που συνοδεύονται από κακή κίνηση των ποδιών. H συνήθης κίνηση είναι όταν ο αθλητής κινείται πλαγιοπλάγια κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, όπως ο μέσος παίκτης στο ποδόσφαιρο, σε συνδυασμό με εκτατική κίνηση, προκειμένου να προσεγγιστεί η μπάλα ή κατά τη διάρκεια της άμυνας. Τέτοιες εκτατικές κινήσεις προκαλούν εξωτερική στροφή στο ισχίο που φτάνει έως το τελικό εύρος κίνησής του. Καθώς το ισχίο δεν μπορεί να συμβάλει σε περαιτέρω απαγωγή του σκέλους, οι δυνάμεις απαγωγής επιβαρύνουν περισσότερο τον αδύνατο κρίκο του δακτυλίου, δηλαδή την ηβική σύμφυση. Θεωρείται ότι οι ασθενείς με περιορισμένο εύρος κίνησης των ισχίων είναι περισσότερο επιρρεπείς σε τέτοιες κακώσεις. Είναι πολύ σημαντικό για τον κλινικό διαγνώστη να παρατηρήσει ότι ο αναφερόμενος από τον ασθενή πόνος μπορεί να μην εντοπίζεται μόνο στην περιοχή της ηβικής σύμφυσης αλλά να αντανακλάται επίσης και στην περιοχή του πρωκτού ή ακόμα και του ορθού. Πολλές φορές ο αθλητής μπορεί να αναφέρει ένα άτυπο και βύθιο άλγος στη γενικότερη περιοχή του ισχίου. Οι απλές ακτινογραφίες μπορεί να αναδείξουν λυτικές ή σκληρυντικές περιοχές στην ηβική σύμφυση και πολλές φορές η ακτινογραφία με στήριξη στο ένα σκέλος μπορεί να παρουσιάσει μία διεύρυνση της ηβικής σύμφυσης μεγαλύτερη των δύο χιλιοστών. Κάποιες φορές το σπινθηρογράφημα οστών μπορεί να είναι διαγνωστικό, ενώ η μαγνητική τομογραφία πολύ συχνά μπορεί να εμφανίσει οστικό οίδημα στο ηβικό οστούν, ενίοτε μία μικρή καταγματική γραμμή και, σπανιότερα, διάσχιση του ηβικού θυλάκου και προσθιοπίσθια μετάθεση της ηβικής σύμφυσης.

Θεραπεία

Έχουν προταθεί πολλές θεραπευτικές επιλογές, μεταξύ των οποίων η έγχυση με τοπικό αναισθητικό και στεροειδές, η ανάπαυση για 12 έως και 18 μήνες, η έγχυση σκληρυντικών ουσιών, προκειμένου να ισχυροποιήσουν τις ιερολαγόνιες αρθρώσεις και τον πυελικό δακτύλιο, η έγχυση με παμινδρονάτη για τη μείωση του οστικού οιδήματος και του πόνου και, σπανιότερα, η χειρουργική σταθεροποίηση της ηβικής σύμφυσης με υλικά οστεοσύνθεσης. Είναι σημαντικό ο ορθοπαιδικός να ενημερώνει τον ασθενή ότι η κατάσταση αυτή είναι αρκετά επίμονη και θα μπορούσε να παραμείνει έως και δύο χρόνια από την αρχική της εμφάνιση.

Τελευταία έχει αναγνωριστεί ως αίτιο της ηβικής οστείτιδας η μηροκοτυλιαία πρόσκρουση.  Η τελευταία, περιορίζοντας το εύρος κίνησης του ισχίου, προκαλεί την ανώμαλη μικρο - κινητικότητα της ηβικής σύμφυσης και μακροπρόθεσμα προκαλείται η ηβική οστείτιδα.  Η αντιμετώπιση αυτής είναι η χειρουργική εξάλειψη της μηροκοτυλιαίας πρόσκρουσης με αρθροσκόπηση ισχίου.  Με τον τρόπο αυτό επαναφέρεται η φυσιολογική ανατομική, δημιουργώντας κανονική επαλληλία των αρθρικών επιφανειών και την αρμονικότερη κίνηση.  Πρόσφατες μελέτες έχουν τεκμηριώσει την αποτελεσματικότητα της αρθροσκοπικής θεραπείας της μηροκοτυλιαίας πρόσκρουσης σε περιπτώσεις ηβικής οστείτιδας σε επαγγελματίες αθλητές.